Wanaka Hike

Een van de belangtijkste "must-do's" in Wanaka is de Roys Peak Track. Een pittige dag- hike naar de top die over de meren en het stadje kijkt. Op vrijdagochtend beginnen we aan de rand van lake Wanaka en werken onze weg omhoog. De hike loopt vanaf het begin meteen al behoorlijk stijl omhoog.

Tussen de blèrende geiten en verschillende (kanarie)vogels lopen we de komende 6 uur door het met graspollen bedekte berglandschap. Gedurende de wandeling kijken we vanuit een steeds hoger perspectief het dal in, naar de stad Wanaka. Wanneer ik (Daan) omhoog kijk merk ik dat het eindstation van onze wandeling niet in zicht is. Dankzij de laaghangende wolkenpartijen is het afwisselend moeilijker en beter te zien waar we ons precies bevinden. Onderweg pauzeren we een aantal keer om op adem te komen want het is echt afzien...

Voordat we de echte top bereiken komen we nog langs een scenic view, waar we tussen de wolken prachtige foto’s maken. Een Australische mevrouw daagt me nog uit om een handstand te doen (let op oma, ff doorscrollen) Nadat we lunchen met twee lekkere broodjes brie, zijn we klaar voor de laatste klim.

Voordat we het hoogste puntje bereiken, zien we nog wat andere besneeuwde pieken om ons heen. Eenmaal op 1578m hoogte aangekomen, geven we elkaar met de tong op de schoenen (Mir tenminste) een high-five en genieten we van het uitzicht. Tussen de koude wolken door, kijken we weer uit op het meer, de stad en de omliggende bergen.

Een prachtig plaatje! Dat deden we samen met de Australische Sean, die we onderweg al een aantal keer met volle bepakking tegenkwamen. Hij vertelt dat hij twee nachten onder de sterren zal slapen in een tentje. Bizar!

En dan moeten we precies dezelfde weg nog een keer alleen dan andersom! Oké dit keer hadden we iets minder ‘last’ van een belemmerd uitzicht. We konden ons al vrij snel richten tot Vanessa, die opeens nog maar zo groot was als een speldenkop.

Hoewel de weg terug fysiek minder zwaar was, vonden we hem allebei nog minder comfortabel. De steile daling leek eveneens voor een steile daling in ons humeur te zorgen. Mir had pijn aan haar poten en ik kreeg last van mijn knieën. En dan is die 3 uur terug nog best wel lang…
Aan het einde hadden we bijzonder weinig te missen, maar we hebben de finish natuurlijk wel bereikt! We hebben echt genoten van een mooie hike en zijn trots op elkaar!

Eenmaal gedoucht op de camping, hadden we niks meer te missen en ik besloot Domino’s Pizza te bestellen. Die pizza’s smaakten erg goed. ‘S avonds hebben we toch nog even met elkaar gekeken naar de laatste week van onze reis.

Zaterdag:
Je raad het al: Spierpijn! Mijn benen voelen 10 kilo zwaarder en Mir heeft blaren. De ochtend verloopt traag. Even later weten we onszelf te mobiliseren richting de stad. Er moesten boodschappen gedaan worden en we wilden #ThatOneTreeWanaka bezoeken. Dat leverde een coole foto op.

We luchten bij Big Fig, slow food, fast service. Precies wat we nodig hadden en we lieten wel een klein beetje over voor tafelgasten.
Voor de rest hadden vooral onze spieren behoefte aan een rustdag, dus daar luisterden we naar.

Miriam reserveerde het Wellness gedeelte(!) van onze camping. Het was klein maar fijn met wisselbaden en een sauna. Heerlijk.

‘S avonds doen we het rustig aan,bellen nog even met Dino en gaan uiteindelijk na een gezellige praat-avond, lekker slapen.