Wellington onveilig gemaakt...

Omdat we vrijdagochtend de ferry hebben geboekt, hebben we vandaag na twee uurtje rijden, een dag in Wellington. 

We parkeerden Vanessa buiten het centrum en maakten een wandeling van een uur.

Onderweg naar de stad viel mijn (Daan) oog op een poster van de University of Wellington. Er zou momenteel een eindejaarsexpositie zijn op de design faculteit van de school. Mir en ik splitste op. Zij maakte een wandeling door de stad en ik bezocht de interessante expo.

Nadat ik nog wat meer inspiratie opdeed bij een platenzaakje en vintage winkels, voegde ik me weer bij Mir die inmiddels met een lekker wijntje op het terras zat.

Toen het fijne zonnetje van het terras verdween, had Mir het ook wel weer gezien. We besloten weer op te splitsen en Mir wandelde een dik uur langs het water om zich weer bij Vanessa te voegen.

Wellington had echter voor mij nog iets te bieden. Soms voel je dat gewoon,  dus dan ga je zoeken. Zoeken naar iets dat je nog niet kent. In Taupo bleef het bij die semi-verdwaalde zoektocht, maar Wellington was anders.
In deze stad ontmoette ik Elijah.

Onze liefde voor live muziek bracht ons beiden naar de open mic night in een bar, maar we bleken meer gemeen te hebben: Morgen zouden we allebei de oversteek maken naar het zuidereiland.
De 29 jarige, Nieuw-Zeelandse Elijah en ik konden het al snel goed met elkaar vinden. Toen we even later een sigaret stonden te roken met de Londense Finn, werd het duidelijk dat het onze gezamenlijke missie zou worden om van deze avond een soort ‘The Hangover’ film te de maken. Met als minigame voor onderweg, het kloten van elkaar. (In het engels vertaald naar banter, vandaar de poster) 

Wat er die avond precies gebeurde, moeten jullie me maar vragen wanneer we terug zijn. Het is wel een goed verhaal, maar hij is niet lekker kort en bovendien niet voor ieder paar oren even geschikt. Ik heb in ieder geval een avond gehad om nooit meer te vergeten!

Mir heeft overigens geen oog dicht gedaan totdat ik om 02:30 bij de camper aankwam. We hebben samen wel nog flink gelachen om mijn avontuur.

De dag erna ging om 06:00 de wekker en waren we eigenlijk allebei niet fit😓

De overtocht was grijs en winderig. Ik heb er sowieso niet veel van meegekregen want ik lag het grootste deel te snurken in de bioscoopzaal of op het bovendek.

Na aankomst twee uurtjes rijden naar Kaikoura, de plek waar we morgen de walvissen gaan spotten. Bij aankomst pikten we nog een momentje mee: een grote groep zeehonden op het strand langs de snelweg!  Vanaf de weg kon je de beesten ruiken en vooral veel zien niksen, maar het was wel de moeite waard om even te bekijken.

Op de camping maakte Mir spaghetti en dalijk gaan we allebei vroeg op een oor.